ΟΙ ΥΓΙΕΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΥΗΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ.
Εφαρμόζοντας την παγκόσμια κλείδα του δέντρου της ζωής, μπορούμε να διακρίνουμε και να θέσουμε τις βάσεις για μια υγιή μυητική πορεία, χωρίς ακρότητες και περιττούς κινδύνους. Θα εργαστούμε αρχικά με τα σεφιρώθ της μεσαίας στήλης αποδίδοντας σε αυτά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, διότι το δέντρο της ζωής έχει την απαραίτητη «ελαστικότητα» και προσαρμόζεται στα πάντα, αποκαλύπτοντας έτσι τις βαθύτερες νομοτέλειες που διέπουν τους διάφορους τομείς της ζωής μας.
1. Μαλκούτ – η εξωτερική μας ζωή
2. Γιεσόντ – ένστικτα και υποσυνείδητο
3. Τιφερέτ – συνειδητό, προσωπικότητα
--------------------------------------------------- Άβυσσος – το πέπλο του μυστηρίου.
4. Κέτερ – ανώτερο εγώ, πραγματική ηθική συνείδηση
Μια υγιής αντίληψη της μύησης περιλαμβάνει την απαραίτητη ισορροπία σε αυτούς τους τομείς της ζωής και του εαυτού μας. Και τα τέσσερα «κέντρα» δραστηριότητας, πρέπει να γίνουν σεβαστά και να φροντιστούν με την μεγαλύτερη επιμέλεια. Η συντονισμένη αυτή φροντίδα αποτελεί το χαρακτηριστικό της υγιούς πνευματικότητας.
Αιωρείται στον κόσμο η άποψη ότι ο «πνευματικός» άνθρωπος ζει κυρίως στο τέταρτο επίπεδο μιας συνεχούς απομόνωσης και «ενατένισης», «προσευχής» και απάρνησης. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η πνευματικότητα είναι ένα «τραπέζι» με τέσσερα πόδια και πρέπει να υπάρχουν όλα άθικτα, προκειμένου να διατηρηθεί η ισορροπία. Δεν χρειάζεται να απαρνηθούμε τίποτα, παρά μόνο την ανισορροπία μας.
Η ζωή είναι για να περνάμε καλά, όσο και αν αυτό ακούγεται υλιστικό. Μέσα σε αυτό το «καλά» όμως, δεν βρίσκονται μόνο οι απολαύσεις της εξωτερικής ζωής και της σάρκας (που είναι ασφαλώς απολύτως σεβαστές), αλλά και η ικανοποίηση της ηθικής μας συνείδησης. Όταν τα πηγαίνουμε καλά μαζί της, η ζωή γίνεται πολύ ευχάριστη, παρά τις ενδεχόμενες εξωτερικές δυσκολίες.
Κατ’ αρχήν πρέπει να έχουμε μια προσωπική ζωή, όπως λέγεται. Αν δεν συντρέχουν σοβαροί λόγοι υγείας, καλό είναι να εργαζόμαστε, να έχουμε την ευθύνη της ζωής μας, την διαχείριση των οικονομικών μας, αν είναι δυνατόν οικογένεια και παιδιά. Να βρισκόμαστε γερά προσδεδεμένοι σε αυτό που συνήθως οι υλιστές ονομάζουν «πραγματικότητα». Να λειτουργούμε μέχρις ενός σημείου σαν επιχειρηματίες, διαχειριζόμενοι τις υποθέσεις μας με σκοπό το «κέρδος», όχι όμως μόνο το οικονομικό.
Αν δεν είμαστε και λιγάκι «υλιστές», τότε η πνευματικότητα θα παραμείνει για μας ένα απραγματοποίητο όνειρο. Η φυγή από όλα αυτά δεν θεωρείται προσόν που μας επιτρέπει να εστιαστούμε σε «ανώτερα» επίπεδα ζωής, αλλά είναι μια έλλειψη που μας αποστερεί από τις υγιείς και πρακτικές βάσεις. Χάνουμε την επαφή μας με την καθημερινότητα της υλικής μας ζωής, με την οποία είμαστε συνδεδεμένοι, διότι απλούστατα έχουμε και υλικό σώμα.
Το δεύτερο σημείο που πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπ’ όψη μας είναι οι ανάγκες μας, τα ένστικτά μας. Εδώ η παρανόηση είναι ακόμα μεγαλύτερη. Η αποστέρηση και η καταπίεση των ενστίκτων μας θεωρείται από ασκητικά συστήματα, ως η βασική προϋπόθεση της εξέλιξης. Ένας εξευγενισμός βέβαια είναι απολύτως απαραίτητος, για να μην υποβαθμιστούμε στο επίπεδο ενός άλογου ζώου, που το μόνο που κάνει είναι να άγεται και να φέρεται από τις ανάγκες του, τις οποίες προσπαθεί να ικανοποιήσει άμα τη εμφανίσει τους, χωρίς να υπολογίζει τίποτα και κανένα.
Από τον εξευγενισμό όμως, ως την απάρνηση υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα. Οι ανάγκες δεν ικανοποιούνται, γιατί θεωρούνται ως εμπόδια στην εξέλιξη, στην «σωτηρία» όπως λέγεται και ο δυστυχής που υπέπεσε θύμα αυτών των αντιλήψεων, δεν έχει για παράδειγμα σεξουαλικές σχέσεις, αλλά οι ορμές «βράζουν» μέσα στο υποσυνείδητό του και διοχετεύονται σε παράπλευρα κανάλια, συχνά αυτά της διαστροφής. Η όλη κατάσταση απωθείται στο υποσυνείδητο, το οποίο διογκώνεται και αρρωσταίνει, αντί να εξυγιανθεί και να ελαττωθεί, επιτρέποντας έτσι την αύξηση της συνειδητότητας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο σεξ, αλλά σε όλες τις ανάγκες μας.
Οι ανάγκες πρέπει να ικανοποιούνται, τα ένστικτα να εκτονώνονται και να πραγματώνονται, να τρώμε, να πίνουμε, να έχουμε σχέσεις με το άλλο φύλο, να διασκεδάζουμε, να βγαίνουμε με τους φίλους μας, να κάνουμε οικογένειες, παιδιά, να περνάμε γενικώς καλά στη ζωή μας. Μη φοβάστε, όλα αυτά δεν θα μας μετατρέψουν σε ζώα, αν τηρήσουμε τον σοφό κανόνα που λέει: Παν μέτρον άριστον.
Το τρίτο σημείο είναι η συνειδητή ζωή μας, η προσωπικότητά μας. Και αυτή θέλει φροντίδα. Η μόρφωση, η ενημέρωση, η κριτική σκέψη, η αποφασιστικότητα, η σύνεση, η ευρύτητα πνεύματος και συναισθημάτων είναι στοιχεία απαραίτητα. Η βούληση πρέπει να συνδυάζεται με την λογική. Η λογική να μην κυριαρχείται από το συναίσθημα, και αυτό με την σειρά του να μην αποστραγγίζεται από τον φόβο και την υπερβολική ανάπτυξη της διανόησης.
Γενικώς στην προσωπικότητά μας καλό είναι να υπάρχει ισορροπία μεταξύ των στοιχείων που την αποτελούν. Θέληση, συνειδητότητα, φαντασία, λογική, επιθυμίες, σκέψη, αισθήματα και ότι άλλο μπορούμε να εντοπίσουμε. Τα στοιχεία αυτά πρέπει να ελέγχονται και να καλλιεργούνται. Χρειάζεται να διαπλάσουμε τον χαρακτήρα μας, ώστε τελικά να καταλήξουμε σε αυτό που ίσως είναι ένα είδος «στοιχειώδους» αυτοπραγμάτωσης. Η επιτυχία στη ζωή, στις κοινωνικές σχέσεις, η αυτοεκτίμηση, η αίσθηση της εκπλήρωσης των στόχων μας, η μόρφωση, η διανοητική μας ισορροπία. Και κυρίως, αυτό είναι πολύ βασικό, η εξατομίκευση. Το να μην είμαστε ένα ακόμη άβουλο μέλος κάποιας «μάζας». Δεν χρειάζεται να είμαστε οπαδοί της όποιας ιδεολογίας, ή θύματα υπόπτων επιρροών, ούτε να βάζουμε συνεχώς μπροστά το εγώ μας.
Χειραφέτηση, εσωτερική ανεξαρτησία, ωρίμανση και εξατομίκευση, είναι συνώνυμες έννοιες, σχετιζόμενες με την μείωση του εγωισμού, η οποία δεν είναι η κατάργηση του εγώ, αλλά η τοποθέτησή του στη σωστή θέση. Μία λειτουργία ανάμεσα σε όλες τις άλλες και όχι το παν, ή η απόλυτη εξουσία. Αναλογιστείτε λοιπόν ποια θα είναι η στάση μας απέναντι στο «τι θα πει ο κόσμος», στα ήθη και στα έθιμα, στις «ιδεολογίες» που κυκλοφορούν και σε πολλά άλλα παρόμοια, που μας αποστερούν από την προσωπική μας βούληση και μας μετατρέπουν σε ανώνυμο πρόβατο κάποιας αγέλης.
Ανάμεσα στο Τιφερέτ και στο Κέτερ, σύμφωνα με την Καμπαλά, υπάρχει η λεγόμενη «άβυσσος». Εδώ θα της προσδώσουμε έναν διαφορετικό συμβολισμό. Ας θεωρήσουμε ότι αυτή η «άβυσσος» είναι ένα πέπλο μυστηρίου, που πρέπει να καλύπτει τις πνευματικές μας προσπάθειες. Όπως υπάρχουν πράγματα της προσωπικής μας ζωής, που δικαιολογημένα δεν τα αποκαλύπτουμε στους άλλους, γιατί δεν τους αφορούν (και όσες φορές το κάναμε το μετανιώσαμε, διότι κάποιοι ή τα παρανόησαν, ή τα εκμεταλλεύτηκαν εις βάρος μας), έτσι δεν πρέπει να αποκαλύπτουμε σε τρίτους, τις πνευματικές μας προσπάθειες. Διότι ποιος μας εγγυάται ότι θα αντέξουμε τις αναπόφευκτες «επιθέσεις». Και γιατί να τα «βγάλουμε όλα στη φόρα»; Για να δείξουμε πόσο σπουδαίοι είμαστε, ή για να πάρουμε την απολύτως άχρηστη για μας αναγνώριση του περίγυρού μας;
Το τέταρτο σημείο (που αντιστοιχήσαμε στη σεφιρά Κέτερ), είναι αυτό που ονομάζουμε «πνευματική» ζωή. Χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά, διότι πρόκειται για μια παρανόηση. Πνευματική ζωή είναι και τα τέσσερα στοιχεία σε αρμονική δραστηριότητα μεταξύ τους, και όχι μόνο το τέταρτο. Αυτό από μόνο του θα μας οδηγήσει στα επικίνδυνα μονοπάτια της φαντασιοπληξίας και της ανεδαφικότητας. Εδώ βρίσκεται η ενασχόλησή μας με τον εσωτερισμό, ο διαλογισμός, η προσευχή και κυρίως εκείνη η «φωνή» μέσα μας, που είναι η αληθινή φωνή της συνείδησής μας, ο ηθικός και πνευματικός εσωτερικός οδηγός.
Αυτός ο οδηγός ποτέ δεν πρόκειται να αφυπνιστεί και να αντανακλαστεί στα υπόλοιπα τρία επίπεδα, όσο η ζωή μας δεν ενεργοποιείται συνειδητά και στις τέσσερις δραστηριότητες που προαναφέραμε. Στην θέση του θα υπάρχει ένας «σφετεριστής» του θρόνου, μια ψευτοσυνείδηση, την οποία συνεχώς θα επικαλούμαστε σαν εξιδανίκευση της κατάντιας μας, που θα είναι ο εκφραστής των απωθημένων μας και των υπνωτικών επιδράσεων της κοινωνίας και του συστήματος, η οποία ενώ εμφανίζεται σαν η ανώτερη αρχή μέσα μας, είναι η ίδια η φωνή της αρρώστιας μας, που μας οδηγεί στην ασυνειδησία και στην υποδούλωση. Δεν είναι παρά μια συνεχής εσωτερική φλυαρία αυτοδικαιολογίας, ή αυτοκατάκρισης, ανάλογα με το αν έχουμε σύμπλεγμα ανωτερότητας, ή κατωτερότητας.
Αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι στον δυαδικό κόσμο που ζούμε, δίπλα σε κάθε «θεό» υπάρχει και ένας «διάβολος».
mo-buff isouna mesa...κλαψ!
